Dag 25

Rome

Gisterenavond hebben we de fietsen en het grootste gedeelte van de bagage afgegeven om door de fa. Soetens te worden opgehaald. Ons resten 2 rugzakken en een klein stoffen tasje.
Omdat het hele openbaar vervoer plat ligt, zit er niets anders op dan de tijd op de camping door te brengen. Het is de goden verzoeken om voor 10.00 uur naar Rome te gaan (tot dan rijdt alles nog) en daar 9 uur lang rond te lopen. Dat zou twijfelloos problemen geven aan de voeten van Herman. Dus het restant van de bagage ingepakt, sleutel ingeleverd en naar het zwembad.
Daar hebben we op aangename wijze gewacht tot de Staking over is en zijn rustig naar het kleine station gelopen om daar het einde van de staking af te wachten.
De treinen kwamen wel, maar reden zonder passagiers door. Toen we eindelijk mee mochten, zat de trein stampvol. We moesten staan en er kon niemand meer bij..... dachten we. Op elk station dat volgde propten mensen zich nog in de trein. Gewoon eng. We stonden neus aan neus, de meesten met tassen of andere dingen. Toen we eindelijk op onze bestemming kwamen, was het vechten naar buiten. Wat een toestand.
De straten stonden vol met mensen, met of zonder koffers. De trein reed dan wel, de metro ging nog lang niet. Alle toegangsdeuren waren gesloten. Op naar de bus. Maar daar stond het ook vol mensen en welke bus moesten we nemen? Vaak gevraagd en de beste oplossing was een bus te nemen en dan op het eindpunt uitzoeken waar en welke we daarna moesten nemen.
Dat was ons teveel gedoe en teveel stress. We proberen een taxi te nemen, was het plan. Hahaha. Alle taxi's zaten vol! Bij een stoplicht probeerden we de taxi's die daar bij rood stonden over te halen om ons ook mee te nemen. Lukte niet.
Herman stond bij 2 Italiaanse officieren en wilde raad vragen. Hij vroeg, do you speak english? Hij antwoordde No. Herman noemde het woord Termini en er stopte een taxi waar de militairen ogenschijnlijk op stonden te wachten. De man vroeg, Termini? Stap maar in daar moeten wij ook naar toe. Voor ik het wist, zaten we met de twee in een taxi die als een gek reed omdat de mannen nog 20 min. tijd hadden om de trein te halen. ( begreep ik uit het gesprek ). We keken elkaar aan en hadden moeite om niet te lachen. Wat een geluk!! Moet je je voorstellen, grote chaos, duizenden mensen die niet verder kunnen en staan te wachten en wij treffen dit. Als dit geen wonder is, wat dan wel? Maar ik denk, geluk kun je ook afdwingen. Waarschijnlijk stonden we nu nog te wachten bij al die anderen als we zelf geen initiatief hadden genomen.
Toen we bij het station aan kwamen, vroeg Herman om de kosten te delen, ze hadden haast en riepen, niet nodig!!
De treinreis op zich is niet aan te bevelen. We hadden een gereserveerde plaats met vier anderen. De twee aan het raam zeiden geen boe of ba. Ook niet tegen elkaar. De andere plaatsen werden ingenomen door verschillende Afrikanen. Die wisselden steeds van plaats en lieten dan een gedeelte van hun bagage achter waar ze zaten. We hebben geen oog dicht gedaan. Op het station München aangekomen direct kaartjes gekocht naar Deurne. Die treinreis was tenminste aangenaam. We verheugen ons erg op onze thuiskomst.
Iedereen die hebben gereageerd op de verhalen, heel hartelijk dank. Ook de mensen die ons gevolgd hebben, bedankt. We vonden het leuk om onze belevenissen op papier te zetten.
De reis was weer een geweldige ervaring en we zijn blij en dankbaar dat we hem hebben kunnen en mogen maken.