Dag 17

Quartiere - Cesenatico 110 km gefietst

Gisterenavond werden we gebombardeerd met mooie foto's van de 5 kleinkinderen met de boodschap: we missen jullie. Kom maar snel terug. Maar als jullie de foto's zien van het heerlijke ontbijt, de lekkere ijsjes en de Adriatische kust, dan begrijpen jullie wel, dat we onze tocht maar vervolgen.
We hadden ons ingesteld op 30 km plat, saai land. Dat werden er 50. Het was al vroeg 30 gr en nergens was schaduw op die 50 km. We zeiden tegen elkaar, dit is de saaiste weg van de hele rit.
We reden zo snel mogelijk, er was niets te zien dus kilometers maken en dan weer rustig rijden als je weer in de bewoonde wereld kwam.
Bij de plaats Anita na (30km) maar een terrasje gepakt en een hele koude cola besteld. Daar zaten zo'n 10-12 mannen te discussiëren. Het leek wel ontzettende ruzie. Ze schreeuwden, sloegen op tafel, gingen staan, gebruikten hun handen om iets duidelijk te maken en niemand luisterde naar elkaar. Het was lachwekkend.
Onderweg kwamen we een Duits echtpaar tegen waar we vaker een gesprekje mee hebben gehad. Vanaf Sankt Anton, onze enigste regendag, hebben we ze regelmatig gesproken. Ze schrijven dan ook een gedeelte route over uit ons boekje.
We probeerden ook nog de Flamingo's te zien bij de rivier de Reno maar ze waren te ver weg. We moesten met de pont over de Reno.
Op een gegeven moment ging de route door het bos. Heerlijk koel in de schaduw. Het was een tocht over smalle paadjes waar je goed moest uitkijken en langzaam rijden. We genoten.
Tot ineens...... De weg verdwenen was. Naast ons was een meertje en de weg was ondergelopen. Wat nu.. Herman zei, ik probeer wel door het water te fietsen. Dat zag ik niet zitten, hij is zwaarder en heeft zware orthopedische schoenen aan. Ik zal het wel doen. Ik kreeg aanwijzingen in welke versnelling en hoe te fietsen, dus daar ging ik. Na zo'n 3 meter ging mijn voorwiel naar beneden. Ik kon nog net op het hogere gedeelte in het water staan ( tot mijn kuiten ) en kon met veel kracht het voorwiel omhoog trekken, toen voorzichtig door het water terug gelopen. Het was zo'n vies gevoel, en ik dacht, zou de fiets het nog wel doen, met zoveel water in de motor? Terwijl ik keek of er geen bloedzuigers of ander ongedierte aan mijn benen kleefden, kwam een klein, wat ouder mannetje aangefietst, strak in de fietskleding en keek wat er aan de hand was. Ik vroeg onnozel, kan u hierdoor? Hij antwoordde, dat riskeer ik niet. Hij draaide om en wilde terug rijden.
Herman riep hem en vroeg hoe komende hieruit? Zoals we telkens weer ondervinden, was ook deze Italiaan zeer behulpzaam. Hij reed voor ons uit en bracht ons naar de plek waar we zelf weer verder konden. Dit hadden we zelf nooit gevonden. Hoezo, saaie dag??
Doordat we ons ook nog verreden vlak voor de stad waar we een hotel hebben geboekt en de omweg door het bos, hebben we veel meer kilometers gereden dan gepland. Eenmaal in Cesenatico aangekomen, blijken we een prima hotel te hebben in het centrum, aan de weg achter het strand. Maar van het strand zie je niet veel. Dat lazen we al in het boekje. De grote hotels hebben de stranden voor hun gasten. Er is een heel klein stukje openbaar strand. Teleurstellend.
Maar ook vandaag hebben we al met al geluk gehad. Ik moet er niet aan denken om over de saaie vlakte te fietsen met regen en onweer zonder dat je kan schuilen. Dan maar liever heet. Wat was er gebeurd als het strak geklede mannetje een ander pad had genomen? We zullen het gelukkig nooit weten. Zoals Johan Cruijf zei, elk voordeel heb z'n nadeel.