Dag 6

Helmsheim- Döffingen. 78 km gefietst

Wat een dag!!
We begonnen om 8.30 uur te fietsen. De gastvrouw had ons om te beginnen een doodlopend weggetje ingestuurd. ( de muts) Eenmaal op de route reden we door een mooi bosgebied. Volgens de schrijver van onze fietsgids ( Hans Reitsma) moesten we rekenen op een paar kilometer vals plat. Nou, wat hij onder vals plat verstaat, is bij mij vals hoog!
We moesten kilometers klimmen, op een gegeven moment waren we zo hoog dat het ons beter leek om de helmen op te doen. Zachte bosgrond, beetje drassig, vol met stokken en steentjes en veel omhoog en soms erg stijl naar beneden was best eng.
Beiden vonden we dat de weg wel erg slecht was. Wat bleek, de GPS gaf een andere weg aan als het boekje. We waren op de verkeerde weg beland. Dus terug berg af. Met mijn handen aan de remmen, billen aangeknepen, kwamen we uiteindelijk op een weg waar een man met hond liep. Hij wees ons de weg en inderdaad, zoals Hans schreef, vals plat! Eenmaal uit het bos was ik erg moe en hebben we bij een uitspanning wat gegeten en gedronken voor ik weer verder kon.
In Pforzheim stonden we te overleggen hoe we zo snel mogelijk de stad door konden fietsen toen een man ons aanbood om ons via een omweg de stad uit te loodsen. Het verkeer daar is killing zei hij.
Gedrieën reden we naar het riviertje de Enz. Hij vertelde honderd uit over zijn leven.
Bij de splitsing waar onze wegen zich scheidden, spelde hij me een pin van de Duitse vlag op. Voor geluk op de reis.
Vanaf Pforzheim volgden we het riviertje de Würm. Ook daar veel klimmen door een prachtig bos.
In Weil der Stad zochten we een overnachtingsadres. Het enige hotel was dit jaar gesloten. Er waren 2 overnachtingsadressen maar die zaten vol. Bij een Konditorei koffie genomen en tijdens het gesprek zei ook de eigenaresse, dat overnachten in de omgeving een probleem is. Ze heeft nog gebeld naar een B&B maar die zat ook vol.
Het was inmiddels 16.30 uur en we zijn maar verder gereden. Onderweg nog een hotel gevonden, maar die had vakantie. Het werd nu toch wel erg penibel. Ik dacht er al aan om bij een pastorie aan te bellen voor hulp.
Bij een restaurant vroeg Herman of zij nog iets wisten, daar hetzelfde verhaal, er was hier niets. Wel wilde hij bellen naar een Grieksrestaurant een paar kilometer verder, met kamers voor gastarbeiders of daar nog iets vrij was. Het geluk was met ons. Door de week zit hij vol, maar weekends heeft hij kamers genoeg. Gauw een kamer besteld en nu schrijf ik op de kamer ons verhaal. We kunnen hier ook eten en hebben WiFi. Wat willen we nog meer?